Bewust geen moeder

Bewust geen moeder, bewust kinderloos, bewust kindervrij. Wat je het ook wilt noemen, dat is wat ik ben.

Wist jij dat ik geen kinderen heb? En dat dat een bewuste keuze is?

Ja, inderdaad, ik heb al op jonge leeftijd besloten dat ik geen kinderen wilde. En sterker nog, dat ik geen moeder wilde zijn, want die twee sluiten elkaar niet altijd uit 💕

En al was die keuze heel natuurlijk, puur en ook makkelijk te maken, was daaraan vasthouden één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Dat heeft uiteindelijk een hele grote rol gespeeld in mijn langdurige burn-out 😓

Ik ga je een verhaal vertellen 💕

Stel je eens voor dat er 2 jonge meiden van rond de 16 in het zonnetje op het schoolplein zitten. Gezellig te kletsen en te genieten van hun tussenuur. Het gesprek gaat over school, studeren, toekomst en kinderen.  Een lerares loopt langs en hoort het gesprek en doet gezellig even mee. Heel onschuldig vraagt ze aan het eerste meisje “hoeveel kinderen wil jij als je later groot bent?”.

Ze zegt dat ze geen kinderen wil. De lerares is zichtbaar verbaasd en reageert met “ach, dat kun je nog helemaal niet weten, je bent nog zo jong, je veranderd nog wel van gedachte”. En stelt dezelfde vraag aan het tweede meisje. Die reageert met dat ze 2 kinderen wil, een jongen en een meisje. Ze heeft zelfs al namen bedacht, maar die moet haar toekomstige man natuurlijk ook nog goedkeuren, en ze lacht. De lerares reageert vrolijk en positief en vraagt of ze al mag weten hoe ze haar dochter wil noemen. De lerares vertelt dat ze zelf ook 2 kinderen heeft en hoe blij ze ermee is. En terwijl ze het eerste meisje aankijkt benadrukt ze nogmaals hoe leuk kinderen zijn en dat ze veel te jong is om te besluiten om ze niet te willen.

En dat eerste meisje ben ik, als je dat nog niet door had.

En weet je wat dit moment was? Het begin van mijn gevecht, het begin van de twijfel aan mezelf, het begin van mijn langdurige burn-out 💔

Hoe deze lerares reageerde is kloppend voor wat ik de rest van mijn leven te horen kreeg tot diep in mijn dertiger jaren. Niet meer dat ik te jong was, maar wel dat ik nog wel van gedachte zou veranderen.

Ik heb er nooit problemen mee gehad dat mensen zeiden dat ik van gedachte zou veranderen. Dat kan, ik ben ook maar een mens, het gebeurt niet vaak 😉, maar dat is een natuurlijk proces van volwassen worden en groei.

Waar mijn onbegrip, twijfel en gevecht begon was dat ik nooit hoorde dat hetzelfde gezegd werd tegen een vrouw die zei dat ze moeder wilde worden of kinderen wilde. Waarom was zij niet te jong om dat te beslissen? Waarom werd tegen haar niet gezegd dat ze nog wel van gedachte zou veranderen? Waarom was haar keuze wel de moeite waard om positief op te reageren?

Getwijfeld heb ik nooit aan mijn keuze, maar door de maatschappij om mij heen ging ik wel twijfelen aan mezelf. Aan mijn kern. Aan wie ik was. Aan of ik goed genoeg was. Mijn eigenwaarde begon langzaam te verdwijnen door opmerkingen die op het eerste oog heel onschuldig lijken.

Ik hoop dat door mijn verhaal met jullie te delen het taboe eraf gaat. Ik heb me jarenlang geen vrouw gevoeld omdat ik geen moeder was. Voor mij waren die 2 woorden namelijk aan elkaar gekoppeld.

Het was pas een paar jaar geleden dat ik die blokkade binnenin mezelf doorbraak 💪 Eindelijk! En daar ben ik heel dankbaar voor 💕

Ben jij zo’n vrouw die zich geen vrouw voelt? Die constant aan het vechten is tegen de verwachtingen van deze maatschappij? Twijfel je aan jezelf en ben je moe? Doodmoe, omdat je jezelf niet kan zijn?

En wil je je niet meer zo voelen?

Dan is het tijd om de controle terug te pakken over je eigen leven en je eigen gevoelens! Samen kijken we hoe we daar verandering in gaan brengen 💪💕